تا بعد از مشروطیت مدرسه‌ای برای دختران ایجاد نشد، به عوام چنین تلقین می‌شد كه درس خواندن برای دختران لازم و جایز و پسندیده نیست و شاید شرط عفت را در زندگی كنج خانه نشستن و نداشتن سواد می‌دانستند.
تأسیس مدارس دخترانه در ایران توسط هر گروهی كه انجام می‌گرفت با مخالفتهای زیادی روبرو می‌گردید. بعضی از علما آن را خلاف شرع اسلام می‌دانستند و بعضی می‌گفتند كه وای به حال مملكتی كه در آن مدرسه دخترانه تأسیس شود.

● مدرسه دوشیزگان
نخستین بار در سال ۱۳۲۴ ه‍. ق مدرسه‌ای به نام مدرسه دوشیزگان توسط بانو بی‌بی خانم وزیراف، برای دختران گشایش یافت. اما اقدام جسورانه وی با مخالفت بسیاری روبرو گشت به طوری كه پاره‌ای از مخالفان تصمیم به ویران كردن مدرسه گرفتند.

● مدرسه ناموس
این مدرسه در سال ۱۳۲۶ ه‍. ق توسط خانم طوبی آزموده در خیابان فرمانفرما، نزدیك چهار راه حسن‌آباد تأسیس شد. مدرسه ناموس بعدها به صورت یكی از مهمترین و مجهزترین مدارس متوسطه تهران درآمد. از فارغ‌التحصیلان این مدرسه می‌توان از بانو توران آزموده (خواهرزاده طوبی خانم)،‌ با نو فخر عظیمی ارغون، بی‌بی‌خانم، گیلان خانم، فرخنده خانم و مهرانور سمیعی نام برد.

قسمتی از نامه ی بانوان ایرانی به مجلس:

«... بر خداوند نحل و عقد و مدیران رتق و فتق امور واجب است كه در این هنگام درخت سعادت ابدی در باغ مراد ملت بنشانند و اساس ترقی و پیشرفت این مملكت را بر پایه استوار نهند و به تربیت نسوان بپردازند...

همه به واسطه این نكته است كه زنهای فرنگی به واسطه‌ی علم معنای هیأت اجتماعیه را می‌فهمند ولی زنهای مسلمان جز كینه‌ورزی با یكدیگر، تربیت كودكان به مقتضای سلیقه خود، چیز دیگری نمی‌دانند... وقتی كه آموزگاران و مربیان اولیه اطفال را تربیت نكنند، جوانان، مردان و پیران با تدبیر نخواهیم داشت.»

(برگرفته از مقاله ی نیلوفر کسری)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: